ગઝલ

કાયમી સહેવાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો,
સો ટકા વિશ્વાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો.

જે ઘડીએ વાસ્તવિક્તાઓ મને ઘેરી વળી,
શાશ્વતી અજવાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો.

એક જૂની ખીલી ડંખી સાથના ચપ્પલમાં જ્યાં,
બેયને ઉલ્લાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો.

સાતની વાત જ નથી, બસ, બે જ પગલાંની ભીતર
હું જ તારી ખાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો.

ભીંત ચારે બાજુથી એવી ધસી કે છાતીમાં
બે’ક ખુલ્લા શ્વાસનો જે ભ્રમ હતો, ભાંગી ગયો.

હું

અડધી રાતે
ઊંઘમાંથી સફાળા જાગીને મેં જોયું,
તો પલંગમાં હું ક્યાંય નહોતી.
ન ચાદરની કરચલીમાં,
ન નાઇટલેમ્પના આથમતા ઉજાસમાં.
હેલ્થક્લબ જતા પતિ માટે
ટેબલ પર કાઢી રાખેલા દૂધના ગ્લાસમાં પણ નહીં.
ચાની તપેલીમાંથી ઊઠતી ગરમ વરાળમાં પણ નહીં
અને ગરમાગરમ બટેટાપૌંઆમાંય નહીં.
બધાએ વાંચી નાંખેલા અખબારમાં
ક્યાંક હું ચોળાયેલી પડી હોઈશ એમ માનીને
હું પાનેપાનાં ઉથલાવી ગઈ પણ…
દીકરાનું ટિફિન પણ ખોલ્યું
ને એના દફ્તરમાં કાળજીપૂર્વક ગોઠવેલી
એક-એક ચોપડીઓની વચ્ચે પણ હું ફરી આવી…
ઓફિસ જતાં પહેલાં તૈયાર કરેલા લંચમાં
અને ઓફિસ-અવર્સના એક-એક પડળ પણ
બાજનજરે ફંફોસી જોયા.
કામવાળીઓની અવારનવાર ગેરહાજરીનો બુરખો ઓઢીને
મેં આખા દિવસના કાચમાં પણ જોયું.
હોમવર્કના પાનાંઓના અક્ષરે-અક્ષર ઉતરડી જોયા,
કદાચ હું ત્યાં મળી જાઉં મને.
કદાચ હું રાતના ઢાંકા-ઢૂબાની ગલીઓમાં તો ભૂલી નથી પડી ને?
બનવાજોગ છે
કે એ લેપટોપ મૂકીને પાસે આવે
એ વિચારે લંબાતી જતી રાતના બોરિંગ બગાસામાં હું ક્યાંક ઊડી ગઈ હોઉં.
કે મગરના જડબાં જેવા ખેંચાયેલા દિવસના
તૂટતા શરીર પર
લીલું-લીસું ચુંથાતી રાતની ચાદરમાં તો હું નથી ને?
કે પછી ઊંડા પાણીની શાર્કના દાંતમાંથી છટકવા
આખો દિવસ ફોરવર્ડ કર્યે રાખેલા મેસેજિસ સાથે
ક્યાંક હું પોતે જ તો ફોરવર્ડ નથી થઈ ગઈને?
હું ત્યાંય નથી….
હું ક્યાંય નથી ?

એ દિવસ ગયા...

સાથે ને સાથે રહેતા હતા એ દિવસ ગયા,
બે કાયા, એક છાયા હતા એ દિવસ ગયા.
ખાવું-પીવું તો ઠીક, હવાનેય બુંદ-બુંદ
શ્વાસોમાં સાથે લેતા હતા એ દિવસ ગયા.
પળથી વરસ સુધીની સમયની બધીય વાડ,
હરપળ વળોટી જીવ્યા હતા એ દિવસ ગયા.
જીરવાય, ના જીવાય જુદાઈની એક પળ
એ કાયમી મિલનમાં હતા એ દિવસ ગયા.

સંજોગે ખોઈ બેઠાં જણસ, આ દિવસ રહ્યા,
જીવન ઉપર ઉપરથી સરસ, આ દિવસ રહ્યા.
વાતો કે હસવું ઠીક છે, રસ્તે અગર મળ્યાં,
સામુંય જોઈ ના શક્યાં, બસ આ દિવસ રહ્યા.
કાંઠા સમું જીવન થયું, સાથે જ પણ અલગ,
વચ્ચે સતત વહે છે તરસ, આ દિવસ રહ્યા.